Picasso

Encántanme as pinturas. É o meu xoguete favorito, xunto coas pegatinas, e os puzzles, e a moto, e os contos, e os castillos, e os coches, e o chocolate. Bueno, o chocolate non é un xoguete, me creo...

No cofre do tesouro do meu cumpreanos había pinturas. Tamén había unha libreta para pintar coas pinturas, pero a min pareceume mellor idea estrealas na parede do pasillo de casa. A papá ocorreúselle entón que mellor sería que Pablo e máis eu tiveramos unha parede pra nós sós, así non andariamos pola casa pintando arriba e abaixo. Non fai falla que vos diga o trabucado que andaba o home...

Primeiro, costounos afacernos á idea: unha semana despois de ter licencia pra pintar a parede da nosa habitación ao noso xeito, a parede seguía impoluta. Se che deixan non ten graza, meus!! Cando por fin nos animamos, quedounos unha obra de arte digna do mesmo Picasso!! (eso di mamá, eu non sei quen é o picaso ese).

Mais axiña aburrímonos de pintar na mesma parede. O meu talento artístico esixe non poñerlle cancelas!! En canto mamá ou papá dan a volta, alá vou eu pintar as portas, o chan, as chaves da luz, os mobles... o que se poña por diante!!

Hoxe papá dixo que se acabaron as pinturas na casiña. Así non sei como pretende que saia de min o Picasso que levo dentro...