Hoxe fomos de excursión. Papá pasou todo o día decindo que íamos á neve. Queremos ir á neve! Facermos un boneco de neve, con sombreiro e nariz de cenoura! Beeennn!!!
Chegamos a Ancares, nin neve nin farrapo de gaita. Este papá non é de fiar.
Menos mal que eu sonvos doado de contentar, o val no Navia estaba precioso de outono, coa néboa e as follas marelas nas árbores ou caídas no chan. Asi que se non había neve, cando menos animamos a viaxe coa canción do outono que me gusta moito:
OUTONO BONITO, FOLLIÑAS NO CHAN
CASTAÑAS ASADAS... QUE RICAS ESTÁN!!
Fomos xantar a Meiroi, un caserío agochado nos Ancares onde crían vacas ecolóxicas ou disque algo así, porque eu non entendo que vacas poden haber que non sexan ecolóxicas. Todas comerán herba, non? Vamos, digo eu, non sei. O restaurante ten moita sona pero hoxe só estabamos nós, igual que en Navia de Suarna, que se non hai festa da androlla ou algo cada día está máis bonito pero cada día menos xente.
Papá entón soltou o discurso dos galegos e o "complexo de aldea". Todo é culpa do complexo de aldea, di el. Desde o abandono do rural a que no meu cole non nos ensinen galego. E que a ver se pasa unha xeneración por riba e aos novos pijos de aldea e aos vellos paletos de cidade lles suceden novas xentes con menos parvada encima...
E tumba e dalle o tío. Tenme a cabeza quente con ese rollo. Papá, ti que, non tiñas un blog? Pois solta alí os teus discursos e deixa de darme a brasa, pesao! Que así calquera, el a comer xabarín club con castañas no Meiroi, e nos a cantar cancións de outono sen neve e aturar as súas lerias. Menos mal que son un cacho de pan, que sino...
